Centrum
Ojciec Łucjan Królikowski OFMConv (1919–2019)
Franciszkanin, który całe życie pozostał przy tych, którzy zostali sami.
Ojciec Łucjan Królikowski był człowiekiem, który do końca pozostał wierny swojemu powołaniu – by być tam, gdzie człowiek jest najbardziej samotny.
Jako franciszkanin, kapłan, więzień sowieckich łagrów i wychowawca wojennych sierot, niósł świadectwo odwagi, wiary i miłości, które nie bały się ani śmierci, ani odpowiedzialności.
Jego droga — służba i świadectwo
Ojciec Łucjan do końca życia wiernie podążał śladami św. Maksymiliana Kolbego. Już jako młody zakonnik spotkał go w Niepokalanowie, a w czasie wojny doświadczył zesłania na Syberię i służby kapelana w Armii Andersa.
Po wojnie całe swoje siły poświęcił opiece nad polskimi dziećmi deportowanymi na Syberię, pomagając sierotom w obozach uchodźców, a później doprowadzając je aż do Kanady. Jego życie było przykładem, że miłość i odpowiedzialność nie boją się trudnych dróg.
Dlaczego Aula nosi jego imię
Nazwaliśmy aulę jego imieniem, by przenieść wartości, które reprezentował – miłość, służbę i odwagę – do przestrzeni Centrum. Aula to miejsce spotkań, konferencji i formacji, w którym pragniemy kontynuować jego przesłanie: być tam, gdzie ktoś potrzebuje obecności, nawet gdy wydaje się, że droga jest najtrudniejsza.
Jego przesłanie
„Trzeba żyć tak, by sumienie nie bało się ciszy.”
Te słowa z listów duchowych o. Łucjana przypominają nam, że życie w prawdzie i odwadze oznacza nie tylko „robienie” — ale również milczenie, obecność i świadomość. W auli chcemy, żeby każdy, kto przychodzi, zanurzył się w ciszy, która pozwala spotkać się z prawdą i Bogiem.
„Trzeba żyć tak, by sumienie nie bało się ciszy.”
— z listów duchowych
